اجابتی ندمید از دعای کس به دو دست

مگر سبو شکندگردن عسس به دو دست

ز عجز ساخته ام با هوای عالم پوچ

من و دلی که چو دندان گرفته خس به دو دست

ز رمز حیرت آیینه ، حسن غافل نیست

ستاده ام ز دل ساده ملتمس به دو دست

دو برگ گل ز سراپای من جنون دارد

کشیده ام سوی خود دامنت ز بس به دو دست

به گوش دل نتوان زد نوای ساز رحیل

چو ناقه گر همه بربندی اش جرس به دو دست

هوس نمی برد از خلق ننگ عریانی

تو هم بپوش دمی چند پیش وپس به دو دست

به دستگاه جهان غرورپا زده گیر

مچسب هرزه بر این دامن هوس به دو دست

مآل کوشش امکان ندامت است اینجا

نبرد پیش جز افسوس هیچکس به دو دست

مباد جیب قیامت درد تظلم دل

گرفته ایم چو لب دامن نفس به دو دست

اشاره می کند از ننگ احتیاج به گور

به گاه جوع زمین کندن فرس به دو دست

چو صبح می روم از دامگاه الفت وهم

زگرد بال پریشان همان قفس به دو دست

درین ستمکده بال هوس مزن بیدل

نگاهدار سر خویش چون مگس به دودست